Uroloog als arts-assistent op de covid-IC van het Spaarne Gasthuis

“Zullen we u nog scheren? U heeft zo’n stoppelige baard.” Ik sta van een afstandje toe te kijken hoe de IC-verpleegkundige en buddy ‘mijn’ patiënt verzorgen. Ze hebben hem net verschoond en zijn haren gekamd. “Maar, misschien draagt hij altijd een baard”, oppert de buddy. Zij is ervaren verpleegkundige op een andere afdeling en helpt tijdelijk op de IC. “Hm, ja, dat zou kunnen.” Vervolgens kijken ze samen naar het raam waar een aantal foto’s zijn opgehangen van de patiënt en zijn familie in betere tijden. Daarop zien ze dat hij inderdaad een bescheiden baardje had, maar niet zoiets slordigs als nu. “Straks komt uw vrouw, dan moet u er toch goed uit zien”, vervolgt de verpleegkundige. “Nou, dan zorgen we daar toch voor.” En ze gaan aan de slag met scheerschuim en scheerapparaat.

Ik krijg tranen in mijn ogen, zo mooi vind ik dit. Dit is zorg met je hart en met je handen. Maar het is bovenal zorg met je ziel. Ook nu ik dit zit te typen, zie ik weer levendig voor me hoe liefdevol en volstrekt natuurlijk de verpleegkundigen dit doen. Je moet bedenken dat we op de covid-IC zijn. Deze man wordt volledig beademd. Hij wordt gevoed via een sonde, er komt een beademingsbuis uit zijn mond en hij wordt met medicijnen in slaap gehouden. Ondanks de hoge dosis van deze medicijnen* doet hij regelmatig zijn ogen open en is er iets van contact met hem mogelijk. Ik kan de dankbaarheid in zijn ogen lezen. En wat een verschil! Er lag een patiënt, min of meer anoniem. Nu ligt er een mens, weliswaar ernstig ziek, maar een mens. Een mens met een gezicht, met een verleden en met hopelijk ook nog een toekomst.

*Dit is een bekend fenomeen bij covid-19 patiënten op de IC. Er zijn vaak verschillende medicijnen in heel hoge dosis nodig om ze in slaap te houden.

eerdere covid-IC blogs

2. Twee urologen op de covid-IC, een pluim voor de hele afdeling.

1. Uit mijn dagelijkse routine, of wat ik kan leren van de co-assistent.