Een medisch specialist als arts-assistent op de covid-IC (4)

“Het gaat niet goed goed met hem.” Ik sta met de intensivist bij het bed van één van mijn patiënten en bespreek de problemen. “Er moet een echo worden gemaakt en misschien ook wel een CT-scan.” De intensivist is het met me eens. Eén van de radiologen is vandaag ook als art-assistent op de covid-IC aan het werk. Ik vraag of hij de echo wil maken en enkele minuten later is het onderzoek gedaan en heb ik de uitslag al. Eerder op de dag had één van de arts-assistenten van de IC een probleem met een blaaskatheter. Dat probleem kon ik eenvoudig oplossen zonder dat de dienstdoende uroloog in huis hoefde te komen.

Later hebben we het er nog eens over. Het blijkt dat dit soort situaties zich nu dagelijks voordoen. Medisch specialisten en arts-assistenten van verschillende specialismen komen op de covid-IC samen. En dat blijkt heel handig: er hoeven veel minder intercollegiale consulten gedaan te worden. Normaal gesproken lees je het advies van een intercollegiaal consult in het patiëntendossier, of de consulent belt je op. Omdat je er nu met je neus bovenop staat, leer je zelf ook veel meer van. Een consult is nu vaak een stukje bed-side teaching. Daar ben ik altijd voor te porren!

Maar het gaat verder dan dat. Alhoewel al die artsen min of meer onervaren zijn op de IC, brengen ze wel iets waardevols mee: hun eigen ervaring en hun eigen expertise. Ook dat blijkt meer dan eens van waarde. Zo had één van de geriaters handige tips over het opstarten van bepaalde medicatie. Dat hadden we zelf nooit bedacht. Wat het verder prettig maakt is dat je specialisten spreekt waar je normaal gesproken niet mee te maken hebt. Ik heb in het dagelijks leven bijvoorbeeld nooit contact met een revalidatie-arts. Als je dan samen aan de koffie of aan de boterham zit en ervaringen uitwisselt, leer je elkaar beter kennen. En dat blijkt in de praktijk bijna altijd van meerwaarde. Misschien niet nu direct, maar dan wel ergens in de toekomst.

In het Spaarne Gasthuis kennen we sinds een aantal jaar het zogenaamde kieken: ‘kijken in elkaars keuken’. Van verpleegkundigen en dokters-assistentes hoor je vaak terug dat dit heel leerzaam is. Ik geloof niet dat medisch specialisten hieraan meedoen. Ik heb het in ieder geval nooit gedaan. Maar ook voor ons zou het goed zijn om bijvoorbeeld één dag per jaar met een totaal ander specialisme mee te lopen. Of om eens een dag met een verpleegkundige op de afdeling mee te lopen.

Wat je tenslotte op de covid-IC voelt is een enorm gevoel van saamhorigheid. Schotten zijn weggevallen, iedereen zit als onervaren IC-arts in hetzelfde schuitje. Terug naar de basis. Niemand kan terugvallen op dagelijkse routine. Maar dat geeft niet. Je ziet waar je het voor doet: je neemt een stukje van de werkdruk van de intensivisten over, je ontlast de verpleging en, ja, je brengt ook je eigen ervaring en expertise mee. Uiteindelijk zijn de patiënten daar beter mee af.

Eerdere blogs over mijn ervaringen op de covid-IC

16 november: Uit mijn dagelijkse routine, of wat ik kan leren van de co-assistent

18 november: Twee urologen op de covid-IC: een pluim voor de hele afdeling

20 november: Scheren met hart en ziel